آئین مستان

اى ماه، مستنیر ز نور لقاى تو

خورشید کسب فیض کند از ضیاى تو

اى خاص و عام از کرمت برده صبح و شام

پیوسته فیض از سر خوان عطاى تو

اى جبرئیل میر ملک پیک انبیاء

خدمت گذار بر در دولت سراى تو

اى عاشر الائمه على النقى که هست

چشم امید خلق به مهر و وفاى تو

اى پور پاک معنى جود و کرم جواد

حاتم هزار بار خجل از ثناى تو

اى مظهر جلال و جمال خداى فرد

شد طوطیاى چشم ملک خاک پاى تو

در هر دو کون خرم و شاد است و رستگار

در دل هر آن که داشت فروغ ولاى تو

خوفش ز آفتاب جز این است بى سخن

در دهر هر که زیست به تحت لواى تو

تا مدفن شریف تو شد سرّ من رأى

جان بخش و غم زداى شد از صفاى تو

زد طعنه بر بهشت برین هر کسى که دید

آن گنبد منور و صحن و سراى تو

اى هادى هدایت دین مبین حق

اى آن که مدح خوان تو باشد خداى تو

این چه حسی است که امشب به دلم پاداده

به من کورچنین میل تماشا داده

خانه حضرت موسی شده وادی بهشت

گوئیا بازخدا حضرت عیسی داده

مریم است اینکه در آغوش خود عیسی دارد

یاخدافاطمه را مولد زیباداده

چه کسی آمده که باز عطش آورده

نکند باز خداحضرت سقاداده

نبی آمد,علی آمد,حسن آمد,نه حسین

همه را دست خدا بر رخ او جاداده

خوش بحال دل ماچون حرمش ایران است

پرچم نوکریش فاطمه بر ماداده

حرمت وادی طوراست که حاجت دارم

خادم پیرحرم حاجت من را داده

روز اول به تو و گنبد و گلدسته تو

حضرت ذات احد نمره بالا داده

صحن توصحن بهشت است خدایی چونکه

نقشه صحن تورا حضرت زهرا داده 

شاعر:مهدی نظری

ای کاش حرم بودم و مهمان تو بودم

مهمان تو و سفره احسان تو بودم

یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم

ای کاش فقط بی‏سر و سامان تو بودم

تا چشم گشودم به دلم مهر تو افتاد

زآن روز چو آهوی بیابان تو بودم

طوفان عجیبی است غم عاشقی تو

چون موج اسیر تو و طوفان تو بودم

ای گنبد تو عشق ، من خسته دل ای کاش

چون کفتر پر بسته ایوان تو بودم

یک پنجره فولاد دلم تنگ تو آقاست 

ای کاش ز  زوار خراسان تو بودم

شاعر:مهدی صفی یاری

لطف شما همیشگی و بی‌نهایت است

مانده‌ام که چرا یک دهه نامش کرامت است؟

شد نیت همیشه‌ی من مشهدالرضا

بالاترین عذاب من، این ترک نیت است

کار نگاه خادمتان کیمیاگری‌ست

دنیا طلب نمودن ما هم جسارت است

میلی نمی‌کنم به عبادات بی‌حساب

تا دوره‌گردی حرم تو عبادت است

سلطان شمائی و دل ما فخر می‌کند

از اینکه در حوالی خاک تو رعیت است

شاعر:سراج

به گوش دل ندا آمد، كه يار دلربا آمد

به درد ما دوا آمد، رضا آمد، رضا آمد

خدا داد آنچه را وعده،‌ بشد در ماه ذيقعده

كه آمد بهترين بنده، رضا آمد، رضا آمد

ببايد مفرشي از نور، ز تار گيسوان حور

كه آمد قبلة منظور، رضا آمد، رضا آمد

فروغ زهرة زهرا، ز «نجمه» تافت بر دنيا

كه خورشيد جهان آرا، رضا آمد، رضا آمد

زمين رفت و بهشت آمد، كه زيبا جاي زشت آمد

گل مينو سرشت آمد، رضا آمد، رضا آمد

چو عيسي مي‌كند احيا، چو موسي بايد بيضا

ز نسل حيدر و زهرا، رضا آمد، رضا آمد

به دانش، تالي حيدر، به عصمت، وارث مادر

ولايش عين پيغمبر، رضا آمد، رضا آمد

پناه انس و جان است اين، امام مهربان است اين

شفيع شيعيان است اين، رضا آمد، رضا آمد

دیوان حسان

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود

هر کس میان صحن حرم راه می‌رود

از هر چه غصه دارد و غم می‌شود ر‌ها

هر سائلی به خدمت این شاه می‌رود

وقتی فرشته‌های حرم بال می‌زنند

از سینه‌های شعله زده آه می‌رود

اینجا بهشت روی زمین فرشته هاست

از کوی تو فرشته به اکراه می‌رود

خورشید در طواف حرم، وه! چه دیدنیست

هر شب به پای بوسی آن ماه می‌رود

باب الجواد راه ورودی به قلب توست

حاجت رواست هرکه از این راه می‌رود

شاعر:فاطمه نالی زاده